Warsztaty
„Pisanie Ikony”

W moim sercu była głęboka rana – nie potrafiłam wybaczyć mojemu mężowi, myślałam, że jest to niemożliwe. Krótko po tym pojechałam na rekolekcje „Kurs Paweł” do Paradyża. Stanęłam przed ogromną bramą i powiedziałam Jezusowi, że jestem do jego dyspozycji i może robić sobie ze mną co chce. Na początku kursu powiedziano nam, że przez ostatnie 2 dni będziemy chodzić tylko z Pismem Świętym i głosić Dobrą Nowinę o Jezusie. Miałam duże wątpliwości, myślałam, że znalazłam się tu przez przypadek, że to nie są rekolekcje dla mnie. W sercu mówiłam – Jezu, jak ja mogę głosić o Tobie innym, o Twojej miłości, kiedy moje serce jest chore. Dzień przed rozesłaniem nas do głoszenia Dobrej Nowiny, na Mszy Św. Jezus przyszedł do mnie z ogromną miłością. Wypełnił całe moje wnętrze swoją obecnością. Usłyszeliśmy wtedy proroctwo, Jezus kierował słowa do wszystkich uczestników – „Ja was wybrałem, abyście szli i głosili, że Ja żyję, bo dzieci moje giną. Otoczę was swoim płaszczem i nic złego wam się nie stanie. Obdaruję was swoją miłością.” Były to słowa, które przeszyły całe moje ciało, a miłość Jezusa wlewała się do mnie jak do pustego naczynia. Kiedy moje wnętrze wypełniło się Jego miłością poczułam jak bardzo kocham wszystkich, którzy mnie skrzywdzili. Wszystkie zranienia, krzywdy stały się nic nie znaczące. Powiedziałam Jezusowi, że teraz, to mogę ogłosić całemu światu, że On żyje. Chodziłam i mówiłam wszystkim z ogromną odwagą, mocą i radością w sercu, że Jezus żyje, że On może przemienić ich życie, że bycie z Nim jest cudowne. Poszłam do osób, które mnie skrzywdziły, a oni wyznawali wiarę w Jezusa, przyjmowali Go jako swojego Pana i Zbawiciela i doświadczali Jego Miłości.

W tym czasie zdałam sobie sprawę bardzo mocno, że mój brat żyje w ciemności, ponieważ zmienił wyznanie z powodu ożenku z dziewczyną ze Świadków Jehowy. Kiedy spotykaliśmy się na uroczystościach rodzinnych, zawsze rozstawaliśmy się w kłótni. Głęboko w sercu miałam przekonanie, że tak być nie może, że to nie jest dobra droga. Prosiłam Jezusa gorliwie na modlitwie, zachowując ostre posty w tej intencji, aby jeżeli nie mnie, to posłał kogoś innego do tej rodziny. I stało się. Jezus posłał tam 9 – letnie dziecko, Adama, który był w wieku przygotowywania się do Pierwszej Komunii Świętej. Brat z bratową przyjęli go do swojej rodziny i stali się dla niego rodziną zastępczą mimo, iż swoich dzieci mieli już pięcioro. Bratowa prowadzała Adama na spotkania przygotowujące do kościoła i sama słyszała o Miłości Bożej. W tym też czasie na jej dolnej wardze pojawiła się granatowa narośl. Chirurg postawił diagnozę i napisał skierowanie do zabiegu usunięcia. Kiedy kończyły się spotkania przygotowujące Adama do Komunii Św., bratowa powiedziała Jezusowi, że jeżeli On jest w tej wierze żywy i prawdziwy, to niech da jej znak. Pomyślała o narośli na wardze. Jezus uzdrowił jej wargę – w następnym dniu nie było po niej śladu. Obiecała Jezusowi, że wszystkie dzieci ochrzci, weźmie ślub w kościele. Tak też zrobili. Wkrótce byłam matką chrzestną 20-letniej Kasi.

Syn mój był bardzo sceptycznie nastawiony do uczestnictwa w rekolekcjach „Kurs Filip”. Pod namową rodziny uczestniczył w nich. Jezus przyszedł do niego ze swoją miłością, uwolnił go od palenia papierosów. Od tamtego czasu głosi Dobrą Nowinę innym napotkanym ludziom a Jezus potwierdza to znakami. Takich i wiele jeszcze innych cudów uczynił Jezus w mojej rodzinie.

Od mojego nawrócenia minęło 26 lat, a ja wciąż jestem zakochana w Chrystusie. Pojawiają się problemy i kłopoty, ale widzę jak Jezus wyprowadza mnie z tego i moją rodzinę w cudowny sposób, często stawiając na drodze odpowiednich ludzi. Przez wiele lat byłam w grupie liderem, obecnie jestem koordynatorem Odnowy w Duchu Świętym rejonu gorzowskiego. Wydaje się, że nie mam wiele czasu, ponieważ jeszcze 1 rok temu byłam czynnym nauczycielem w szkole, działam w Zarządzie Stowarzyszenia Pomocy Uczniom, mam też sześcioro wnuków. Często wraz z mężem uczestniczymy w różnego rodzaju spotkaniach i rekolekcjach Odnowy , udzielamy się aktywnie w parafii, posługujemy modlitwą wstawienniczą. Z racji pełnionej funkcji koordynatora poświęcam wiele czasu na organizację wielu spotkań modlitewnych. Daje mi to ogromną radość i spełnianie się, bo w tym wszystkim widzę obecność Jezusa, Jego łaskę. Pracuję dla Niego, On przymnaża mi czasu. Ja troszczę się o Jego sprawy, a On o moje.

Ewa Szlempo